ข้าวจี่คำนั้น

ฮอดเดือนตุลา
ถึงคราฟ้าเปลี่ยนผ้าห่ม
เบิ่งทางนั่งจม
เย็นลงเหมันต์เหน็บหนาว

อยู่เมืองกรุงไกล
ฝากใจไปถามข่าวคราว
ป่านนี้คนที่บ้านเฮา
อยู่ดีซำบายกันไหม

ใกล้ค่ำอย่างนี้
หลายปีให้หลังครั้งเก่า
เคยสู้ลมหนาว
จี่ข้าวอยู่ข้างกองไฟ

แม่ยื่นข้าวจี่
หอมกรุ่นจากมืออุ่นไอ
สายตาอ่อนโยนห่วงใย
ลูกยังกอดไว้ในใจเสมอ

ข้าวจี่คำนั้น
อุ่นในหัวใจลูกชาย
ลมหนาวย่างกราย
คราวใดหัวใจบ่นเพ้อ

อยากคืนบ้านนา
ไปหาอุ่นไอเคยเจอ
แต่ทำได้เพียงนั่งเหม่อ
อาบฝุ่นควันในกรุงเดียวดาย

ลมหนาวโบกมา
ฟ้ามีดวงดาวให้กอด
แม่ที่คิดฮอด
อยู่บ้านจะได้กอดใคร

ก่อไฟไออุ่น
ยิ้มละมุนคอยลูกได้ไหม
หากแม้นได้ดีเมื่อไหร่
ลูกจะกลับไปหอมไอข้าวจี่

ลมหนาวโบกมา
ฟ้ามีดวงดาวให้กอด
แม่ที่คิดฮอด
อยู่บ้านจะได้กอดใคร

ก่อไฟไออุ่น
ยิ้มละมุนคอยลูกได้ไหม
หากแม้นได้ดีเมื่อไหร่
ลูกจะกลับไปหอมไอข้าวจี่