Arismarovitsoverga

Αναγυρίζω το στενό
Και πάω από άλλο τόπο
Να μη σε βάλω αγάπη μου
Στισ γλώσσεσ των ανθρώπων

Σα θεσ εσύ να σ' αγαπώ
Κρυφά από τσοι γειτόνουσ
Βάλε μηλιά στην πόρτα σου
Να χώνομαι στσοι κλώνουσ

Στην γειτονιά που κάθεσαι
Είναι οι όμορφεσ κοντά σου
Μα συ 'σαι το χρυσό δεντρί
Κι άλλεσ τα κλαδιά σου

Πρόβαλλε στο παράθυρο
Να δω το πρόσωπο σου
Να δροσερέψω να γενώ
Σαν το βασιλικό σου

Αρισμαροβιτσόβεργα και
Διαμαντένια πέτρα
Πωσ να ‘θελα ανταμώσουμε
Το μάτι μου εξεπέτα