ราตรีไร้นาม
แปดหมื่นภูผาร้อยเมฆาพันหุบเขา
ด้วยแรงแห่งเงารายล้อมรอบพสุธาถลา
กัดกินเดือนและดาว
หมอกไม่มีสีแสงริบหรี่ที่ปลายทาง
มีมวลหมู่มารโห่ร้องก้องโจนทะยานในราตรีที่ไร้นาม
ปีศาจร้ายจะคอยครอบงำจิตใจ
และดำลึกลงภายใน
และความชั่วร้ายจะฟื้น
เหมือนคมมีดกรีดฟ้ามืดตามัว
เหลือเพียงความหวาดกลัวใกล้เข้ามา
สูบกลืนร่างกาย วายชีพวิญญา
แปดหมื่นภูผาร้อยเมฆาพันหุบเขา
ด้วยแรงแห่งเงารายล้อมรอบพสุธาถลา
กัดกินเดือนและดาว
อยากจะหลีกหนีหวังให้มีแสงนำทาง
ย่ำเดินต่อไปชีวิตนี้ยังอีกไกลสุดท้ายคงต้องมีสักวัน
พลันหลับตาและมองเข้าไปในจิตใจ
และดำลึกลงว่างเปล่า
ไม่มีแม้เพียงตัวฉัน
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว
ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป
กลับคืนร่างกายคลายชีพชีวา
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว
ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป
กลับคืนร่างกายคลายชีพชีวา
ปีศาจมารร้ายลวงหลอกทำร้าย
ฉันจะต่อสู้แม้ว่ามันเป็นวันสุดท้าย
แต่ว่าลึกลงข้างในจิตใจ
ไม่อาจรู้ว่ามันจะเป็นเช่นไร
เหมือนคมมีดกรีดฟ้ามืดตามัว
เหลือเพียงความหวาดกลัวใกล้เข้ามา
สูบกลืนร่างกาย วายชีพวิญญา
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว
ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป
กลับคืนร่างกายคลายชีพชีวา
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว
ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป
กลับคืนร่างกายคลายชีพชีวา
ปีศาจมารร้ายลวงหลอกทำร้าย
ฉันจะสู้ต่อแม้นเป็นวันสุดท้าย