Apodrasi

Ανοίγεισ τα μάτια' ανακάθεσαι λίγο
Στο κρεβάτι που είναι η δεμένη σου βάρκα
Το μυαλό προσπαθεί να νικήσει τον ύπνο
Καλώσ ήρθεσ και πάλι στον αγώνα μπαμπάκα!

Με κόπο σηκώνεσαι τραβάσ την κουρτίνα
Τα φωτόνια τρέχουν και μ' αγάπη σ' αγγίζουν
Μα δεν το προσέχεισ γιατί ακούσ
Τα κόκκαλά σου να τρίζουν

Καλλωπίζεισ το σώμα που όσο πάει και χαλάει
Και στριμώχνεισ το χέρι σε μια κάλπικη βέρα
Ξάφνου η ρόδινη πλευρά τησ ζωήσ
Σαν ψωμάκι πετιέται απ' τη φρυγανιέρα

Δεν το ξεχνάσ θα βάλεισ στην τσάντα
Το χαμόγελο εκείνο που σκοτώνει
Να το φορέσεισ πριν ανοίξεισ την πόρτα
Τησ δουλειάσ που σε θέλουνε πιόνι

Κατεβαίνεισ στο δρόμο και σε πιάνει τρομάρα
Ένα ποτάμι στη θέση του κυλάει λυπημένα
Στην απέναντι όχθη μεθυσμένεσ παρέεσ
Τραγουδάν το "a casa d' irene" για σένα

Στη χλόη αραχνοϋφαντοι γέροι
Παίζουν πρέφα με αστείρευτο πάθοσ
Τον πατέρα σου κάποια στιγμή ξεχωρίζεισ
Μα μπορεί και να 'κανεσ λάθοσ

Τοτέμ αυτοκίνητα βυθισμένα στη λάσπη
Σκουριά ξερνάνε με μπόλικο θράσοσ
Ενώ τα σκυλιά που παρασύραν στο δρόμο
Γίνανε λύκοι κι ουρλιάζουν στο δάσοσ

Να λύσεισ τη βάρκα στο νερό να τη σπρώξεισ
Και λάμνοντασ φύγε μη γυρνάσ το κεφάλι
Μόλισ τελειώσει το "a casa d' irene"
Το ποτάμι θα γίνει άσφαλτοσ πάλι