Dziadyga

Oj świąteczki zielone
Kiedy już nastają
Wszystkie dusze założne
Na świat powracają

Postukiwał dziadyga o ziem kulą drewnianą
Miał ci nogę obciętą aż po samo kolano

Szedł gdziekolwiek skądkolwiek byle zażyć wywczasu
Nad brzegami strumienia stanął tyłem do lasu
Wychynęła z głębiny rusałczana dziewczyca
Obryzgała mu ślepia aż przymarszczył pół lica

I całować zaczyna te dziadzine szczudliska
Jedną nogę i kulę pokuśnica obślizgła
Czemu jeno całujesz moją kłodę stroskaną
Czemuż dziada pomijasz aż po samo kolano

Pieszczotami chcesz drewno pokusić do grzechu
Dana dana oj dana umrę chyba ze śmiechu
Od Dobrzynia do Golubia ludzie powiadają
Drwęckie panny w świątek moc wciągają

Spowiła go ramieniem okręciła jak frygą
Pójdźże ze mną dziadulu dziaduleńko dziadygo
Nie wysokie te progi dla czarciego nasienia
Spływaj gadzie rusalny Ty chorobo strumienia

Pociągnęła za torbę i brodę żebraczą
Do tych nurtów potwornych co dla światła nic znaczą
Nim się zdążył obejrzeć już miał falę na grzbiecie
Nim przeżegnać się zdołał już nie było go w świecie

Jeno kloc ten godziwy owa kula drewniana
Wypłynęła zwycięsko ze sromu spłukana
Wyzwolona z kalectwa podyrdała przez fale
Dana dana oj dana w miłosne oddale