Hilia Prosopa

Aν έχεισ δρόμο ανοιχτό και το μυαλό σου καθαρό
Έχω το νού μου στισ σκιέσ τισ πόρτεσ μου κλειστέσ
Δεν αγαπάσ βολεύεσαι στισ ηδονέσ σου καίγεσαι
Κοιτάσ καθρέφτεσ κι απορείσ και λεσ πωσ δεν μπορείσ

Πρόσωπα χίλια τί να πω που ν' ακουμπήσω να σταθώ
Σασ κουβαλώ καθημερινά σαν ψέμματα στιφά
Mην ακουμπάσ τη λύπη σου δεν έχει σπίτι η τύχη σου
Χιλιάδεσ αν σε κουβαλούν χιλιάδεσ θα πονούν

Mεσ στησ πανδώρασ την ψυχή φοβήθηκα κι έχω κρυφτεί
Έκλεψα δώρα απ' τη σιωπή και να η ανταμοιβή
Δωσ μου το χέρι σου ψυχή δεν έχει δρόμο η φυλακή
Μέσα σου κι έξω αντηχούν τα βήματα όπου βρουν