Οι αστυνόμοι

Άδειοσ χάρτησ πότισε οινόπνευμα
Ο αντάρτησ σπάει το συρματόπλεγμα
Φλόγα αιώνια τατουάζ στο μπράτσο του
Κι εγώ χρόνια να ‘μαι το στραπάτσο του
Σαρκοβόρο τησ ασφάλτου γίνεται
Λεωφόρο θέλει να ξεχύνεται
Με τα μάτια πάντοτε ξεκλείδωτα
Μονοπάτια για να χάνεσαι στο τίποτα

Κι όλο αυτόσ μια τρελή σκονισμένη μηχανή
Χίλιοι δρόμοι κι από μέσα μου χίμηξαν
Μ' ατσαλάκωτη στολή οι αστυνόμοι

Τρεισ χιλιάδεσ νύχτεσ υποτάχτηκαν
Κι οι δυο αύρεσ δεν ξαναγκαλιάστηκαν
Κρύα χάδια στα κακά φορτία μου
Και σημάδια από την αμαρτία μου
Που ένα βράδυ σε μια μαύρη αίθουσα
Με τον άδη καβαλιέρο μέθυσα
Για δυο μάτια όμορφα ανείπωτα
Μονοπάτια για να χάνεσαι στο τίποτα