Οι ντομάτες

Στου κυρ αντώνη του μανάβη τισ ντομάτεσ
Που είναι σαν κόρεσ φθισικέσ πολύ βαμμένεσ
Έχω με τέχνη περισσή εγώ βαλμένεσ
Πράσινεσ κάμπιεσ κι άγριεσ σαν τουσ αντάρτεσ

Στα νιάτα του έμπλεξε ο αντώνησ με μια τσούλα
Οι συγγενείσ του όλοι εμπήκανε στη μέση
Να τη θυμάται πότε πότε πια τ’ αρέσει
Ζώντασ μιαν ήσυχη και άχαρη ζωούλα

Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σασ
Μ’ ακολουθούνε σ’ όποιο μέροσ και να πάω
Να 'χετε υπ’ όψιν σασ μια μέρα θα σασ φάω
Όλουσ εσάσ όπου κοιτάτε τη δουλειά σασ

Χώρα σαν τούτη μεσ στον κόσμο δεν είν’ άλλη
Με πολιτείεσ ολοπλούμιστεσ με φώτα
Μα το νερό είν’ αρμυρό σαν τον ιδρώτα
Κι ο τόποσ μοιάζει σαν μιαν αλυκή μεγάλη

Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα
Δεν βρήκεσ μου 'πεσ το θεό μα δε σε νοιάζει
Εγώ όμωσ βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει
Το λεν’ αγάπη κι είναι στησ καρδιάσ τα φύλλα

Κόπιασε κόρη μεσ στου ονείρου μου τ’ αλώνι
Δε θα γεράσουμε ποτέ στο υπογράφω
Και τισ ντομάτεσ στα παπούτσια μου τισ γράφω
Μαζί με το μανάβικο του κυρ αντώνη